Το δεύτερο μου όνομα είναι Μαρίνα και σήμερα γιορτάζω.
Το θυμούνται ελάχιστοι δικοί μου άνθρωποι καθώς κανείς δεν με φώναξε ποτέ Μαρίνα. Το πρώτο μου όνομα- αυτό που με φωνάζεις και γυρίζω μέσα σε χιλιάδες κόσμο-είναι αρχαίο ελληνικό και ιδιαίτερα σπάνιο.
Συμπέρασμα: Δεν δέχομαι ευχές για ονομαστική εορτή σχεδόν ποτέ.
Το Μαρίνα το πήρα απ'τη μητέρα της μητέρας μου την οποία ελάχιστα γνώρισα μιας και ζούσε πολύ πολύ μακρυά και δεν είχαμε επαφές. Δεν θα σας εξηγήσω πολλά γιατί θα δημιουργηθούν πολλά ερωτήματα που χρειάζονται δέκα ποστ για να απαντήσω.
Ξέρω ότι η γιαγιά Μαρίνα ήταν πολύ όμορφη γυναίκα, με υπέροχα δόντια -που νομίζω ότι μοιάζουν με τα δικά μου-και μάλιστα ήταν μαία και βοήθησε τη μητέρα μου να με φέρει στο σκληρό τούτο κόσμο.
Η γιαγιά Μαρίνα τα έτσουζε λέει η ιστορία, τα έτσουζε και με το παραπάνω, έκανε μια ατίθαση κόρη-τη μητέρα μου- και πέθανε πριν 3-4 χρόνια άρρωστη και μεγάλη πια σε ηλικία.
Έκανα ένα μεγάλο ταξίδι για να τη δω στα 18 μου και θυμάμαι πως όσες ώρες περάσαμε μαζί τις περάσαμε κλαίγοντας.Εκείνη δηλαδή το ξεκίνησε κι εγώ ως ευαίσθητο πλάσμα και ευσυγκίνητο δεν ήθελα πολύ.
Ήταν σχεδόν μαγική η στιγμή γιατί είχα να τη δω απ' όταν ήμουν ενός έτους, αλλά παρ' όλα αυτά μόλις την συνάντησα ήξερα καλά πως αυτή η γυναίκα με είχε αγκαλιάσει κάποτε και με είχε φροντίσει. Δεν ξέρω αν ήταν η μυρωδιά της, τα μάτια της ή το άγγιγμα της όμως ένιωθα ξεκάθαρα πως μου ήταν πολύ οικείο όλο αυτό που συνέβαινε . Βέβαια είχαμε και να κλάψουμε οπότε δεν περίσσευε και πολύς χρόνος για σκέψη.
Η γιαγιά Μαρίνα είχε κρατήσει το παιδικό μου κρεβατάκι καθώς τους 12 πρώτους μήνες ζωής τους πέρασα μαζί της-και με τη μητέρα μου, με την οποία πέρασα τους 24 πρώτους μήνες μου μαζί της-, το παιδικό μου κρεβατάκι είχε γύρω-γύρω τις κούκλες μου και όλα τα παιχνίδια που μου είχαν στείλει οι συγγενείς.
Είχε μάλιστα και μια φωτογραφία απομεινάρι του μεγάλου έρωτα του μπαμπά μου και της μαμάς μου. Γενικά απ' ότι καταλαβαίνετε η γιαγιά Μαρίνα ζούσε στο δικό της κόσμο!
Δεν μπόρεσε να δεχτεί μάλλον ότι εγώ μεγάλωσα, ότι οι γονείς μου είχαν χωρίσει, ότι η μαμά μου είχε φύγει όταν ήμουν δύο χρονών και δεν είχαμε καμία επαφή για πάρα πολλά χρόνια, και είχε συντηρήσει όλο το περιβάλλον όπως ήταν τότε που ήμουν νεογέννητο. Ακόμα και το γιογιό μου είχε φυλάξει! Και αναρωτήθηκα εγώ"καλά ενός έτους και καθόμουν σε γιογιό;μπράβο ωριμότητα"
Περάσαμε δέκα μέρες με τη γιαγιά Μαρίνα,κάθε μέρα κλάμα, βλέπαμε μερικές φωτογραφίες του μεγάλου έρωτα για να κλάψουμε περισσότερο, μετά είχαμε επεξεργασία δική μου για να δούμε τα δάχτυλά μου, τα νύχια μου, τα μαλλιά μου, τα πόδια μου. Δεν με χόρτασε η γιαγιά Μαρίνα ποτέ βλέπεις..
Όταν έφυγα της είπα ότι θα ξαναπάω. Και δυστυχώς δεν ξαναπήγα. Τα χρόνια πέρασαν, η δική μου ζωή προχωρούσε, το ταξίδι ήταν πάντα μεγάλο, η μητέρα μου ήταν πάντα αλλού..δεν έτυχε να ξαναπάω.Και η γιαγιά Μαρίνα έφυγε απ' τη ζωή.
Μια γιαγιά που δεν γνώρισα αλλά ξέρω πως μ' αγάπησε. Μια γιαγιά που δεν δέθηκα μαζί της όμως μαζί ζήσαμε μερικές στιγμές που ακόμα κι αν ήταν ελάχιστες ήταν πολύ δυνατές.
Σήμερα η γιαγιά Μαρίνα ήρθε στο μυαλό μου λόγω της γιορτής μου. Εύχομαι να είναι καλά εκεί πάνω,να με προσέχει αν με βλέπει, να προσέχει και τη κόρη της και να μου δίνει δύναμη όταν τη χρειάζομαι.
Εγώ είμαι καλά, πάντα ήμουν καλά, μεγάλωσα καλά με μια άλλη γιαγιά..
Did I say that I want to
Leave it all behind?
Leave it all behind?
