Το δεύτερο μου όνομα είναι Μαρίνα και σήμερα γιορτάζω.

Το θυμούνται ελάχιστοι δικοί μου άνθρωποι καθώς κανείς δεν με φώναξε ποτέ Μαρίνα. Το πρώτο μου όνομα- αυτό που με φωνάζεις και γυρίζω μέσα σε χιλιάδες κόσμο-είναι αρχαίο ελληνικό και ιδιαίτερα σπάνιο.

Συμπέρασμα: Δεν δέχομαι ευχές για ονομαστική εορτή σχεδόν ποτέ.

Το Μαρίνα το πήρα απ'τη μητέρα της μητέρας μου την οποία ελάχιστα γνώρισα μιας και ζούσε πολύ πολύ μακρυά και δεν είχαμε επαφές. Δεν θα σας εξηγήσω πολλά γιατί θα δημιουργηθούν πολλά ερωτήματα που χρειάζονται δέκα ποστ για να απαντήσω.

Ξέρω ότι η γιαγιά Μαρίνα ήταν πολύ όμορφη γυναίκα, με υπέροχα δόντια -που νομίζω ότι μοιάζουν με τα δικά μου-και μάλιστα ήταν μαία και βοήθησε τη μητέρα μου να με φέρει στο σκληρό τούτο κόσμο.

Η γιαγιά Μαρίνα τα έτσουζε λέει η ιστορία, τα έτσουζε και με το παραπάνω, έκανε μια ατίθαση κόρη-τη μητέρα μου- και πέθανε πριν 3-4 χρόνια άρρωστη και μεγάλη πια σε ηλικία.

Έκανα ένα μεγάλο ταξίδι για να τη δω στα 18 μου και θυμάμαι πως όσες ώρες περάσαμε μαζί τις περάσαμε κλαίγοντας.Εκείνη δηλαδή το ξεκίνησε κι εγώ ως ευαίσθητο πλάσμα και ευσυγκίνητο δεν ήθελα πολύ.

Ήταν σχεδόν μαγική η στιγμή γιατί είχα να τη δω απ' όταν ήμουν ενός έτους, αλλά παρ' όλα αυτά μόλις την συνάντησα ήξερα καλά πως αυτή η γυναίκα με είχε αγκαλιάσει κάποτε και με είχε φροντίσει. Δεν ξέρω αν ήταν η μυρωδιά της, τα μάτια της ή το άγγιγμα της όμως ένιωθα ξεκάθαρα πως μου ήταν πολύ οικείο όλο αυτό που συνέβαινε . Βέβαια είχαμε και να κλάψουμε οπότε δεν περίσσευε και πολύς χρόνος για σκέψη.

Η γιαγιά Μαρίνα είχε κρατήσει το παιδικό μου κρεβατάκι καθώς τους 12 πρώτους μήνες ζωής τους πέρασα μαζί της-και με τη μητέρα μου, με την οποία πέρασα τους 24 πρώτους μήνες μου μαζί της-, το παιδικό μου κρεβατάκι είχε γύρω-γύρω τις κούκλες μου και όλα τα παιχνίδια που μου είχαν στείλει οι συγγενείς.

Είχε μάλιστα και μια φωτογραφία απομεινάρι του μεγάλου έρωτα του μπαμπά μου και της μαμάς μου. Γενικά απ' ότι καταλαβαίνετε η γιαγιά Μαρίνα ζούσε στο δικό της κόσμο!

Δεν μπόρεσε να δεχτεί μάλλον ότι εγώ μεγάλωσα, ότι οι γονείς μου είχαν χωρίσει, ότι η μαμά μου είχε φύγει όταν ήμουν δύο χρονών και δεν είχαμε καμία επαφή για πάρα πολλά χρόνια, και είχε συντηρήσει όλο το περιβάλλον όπως ήταν τότε που ήμουν νεογέννητο. Ακόμα και το γιογιό μου είχε φυλάξει! Και αναρωτήθηκα εγώ"καλά ενός έτους και καθόμουν σε γιογιό;μπράβο ωριμότητα"

Περάσαμε δέκα μέρες με τη γιαγιά Μαρίνα,κάθε μέρα κλάμα, βλέπαμε μερικές φωτογραφίες του μεγάλου έρωτα για να κλάψουμε περισσότερο, μετά είχαμε επεξεργασία δική μου για να δούμε τα δάχτυλά μου, τα νύχια μου, τα μαλλιά μου, τα πόδια μου. Δεν με χόρτασε η γιαγιά Μαρίνα ποτέ βλέπεις..

Όταν έφυγα της είπα ότι θα ξαναπάω. Και δυστυχώς δεν ξαναπήγα. Τα χρόνια πέρασαν, η δική μου ζωή προχωρούσε, το ταξίδι ήταν πάντα μεγάλο, η μητέρα μου ήταν πάντα αλλού..δεν έτυχε να ξαναπάω.Και η γιαγιά Μαρίνα έφυγε απ' τη ζωή.

Μια γιαγιά που δεν γνώρισα αλλά ξέρω πως μ' αγάπησε. Μια γιαγιά που δεν δέθηκα μαζί της όμως μαζί ζήσαμε μερικές στιγμές που ακόμα κι αν ήταν ελάχιστες ήταν πολύ δυνατές.

Σήμερα η γιαγιά Μαρίνα ήρθε στο μυαλό μου λόγω της γιορτής μου. Εύχομαι να είναι καλά εκεί πάνω,να με προσέχει αν με βλέπει, να προσέχει και τη κόρη της και να μου δίνει δύναμη όταν τη χρειάζομαι.

Εγώ είμαι καλά, πάντα ήμουν καλά, μεγάλωσα καλά με μια άλλη γιαγιά..

Did I say that I want to
Leave it all behind?

Welcome Summer

Κατάλαβα πως το καλοκαίρι έφτασε όταν:

• Άρχισα να ψάχνω να αγοράσω γυαλιά ηλίου.
• Άρχισα να φοράω bronze πούδρες.(Που τελικά ούτε το Χειμώνα αποχωρίστηκα αλλά λέμε τώρα.)
• Άρχισα γυμναστήριο.
• Άρχισα να είμαι χαζοχαρούμενα αισιόδοξη χωρίς να υπάρχει λόγος.
• Άρχισα να ξενυχτάω και να ξυπνάω με κέφι.(Μπορεί να μη φαίνεται το κέφι κάτω από τη κατσουφιασμένη και πρησμένη μούρη μου το πρωί στη δουλειά, όμως στο λόγο μου,νιώθω πολύ καλά.)
• Άρχισα να παίζω Τζόκερ γιατί είναι η μόνη λύση το Καλοκαίρι εγώ και οι αγαπημένοι μου άνθρωποι να είμαστε συνέχεια σε μια παραλία.
• Άρχισα να ομορφαίνω και σταμάτησα να τρώω τα νύχια μου.
• Άρχισα να κοιτάω (και να δοκιμάζω)πέδιλα.
• Άρχισα να αφήνω τη πόρτα του μπαλκονιού ανοιχτή.

Και τέλος, κατάλαβα για τα καλά πως το Καλοκαίρι ήρθε όταν συνάντησα την πρώτη πετούμενη-καρδαμωμένη-τεραστίων διαστάσεων κατσαρίδα να διασχίζει αμέριμνη το πεζοδρόμιο καθώς εγώ σαν γνήσια χαζογκόμενα ούρλιαζα και έτρεχα να αποφύγω το τέρας των υπονόμων.

Οι "δυνατοί έρωτες"

Εχθές είχα μια συζήτηση για τους (τάχα μου)"δυνατούς έρωτες", τους έρωτες που σου μένουν, αυτούς που σε έχουν ταλαιπωρήσει, που δεν κρατάνε πολύ,που δεν σου αξίζουν, που κρατάνε μέχρι να σε "εξοντώσουν" ίσως, και φεύγουν -ή φεύγεις εσύ- λίγο πριν στ' αλήθεια σε εξοντώσουν.

Ο έρωτας, μου είπε κάποτε κάποιος σπουδαίος άνθρωπος, είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορείς να το νιώσεις πολλές φορές στη ζωή σου, δεν το αντέχει ο οργανισμός σου. Γίνεται σχεδόν καταστροφικό συναίσθημα, δεν έχει σχέση με την αγάπη, είναι δυνατό αίσθημα που σε κάνει να χάνεις τον εαυτό σου..

Όλοι όσοι κάναμε τη κουβέντα είχαμε ζήσει κάτι τέτοιο, έχει τη χάρη του να έχεις ξεπεράσει ένα τέτοιο έρωτα και να το συζητάς μετά από χρόνια..

Έβγαλα μερικά συμπεράσματα γι ' αυτούς τους έρωτες:

1. Ερωτεύεσαι αυτό που φαντάζεσαι ότι είναι ο άλλος, κι αυτό απέχει πολύ απ' τη πραγματικότητα.
2. Ερωτεύεσαι αυτό που είναι ο άλλος το οποίο είναι κάτι που δεν μπορείς να διαχειριστείς, δεν το θέλεις πραγματικά, δεν έχει ουσία για σένα αλλά στη συγκεκριμένη φάση της ζωής σου θέλεις κάτι που να σε ταλαιπωρεί και να σε σέρνει...σχεδόν διατροφικό αλλά ανθρώπινο.
3. Απ' αυτούς τους έρωτες ξενερώνεις ξαφνικά, μια και καλή, σου γυρνάει η βίδα και λες τέλος.
4. Σπάνια αυτοί οι έρωτες βγάζουν κάπου ωραία, σπάνια γίνονται σχέσεις, αγάπη, και όλα εκείνα που ελπίζεις κι ονειρεύεσαι.
5. Συνήθως τους συναντάς μετά από μεγάλες σχέσεις, μετά από όμορφες σχέσεις, μετά από σχέσεις που πληγώθηκες, που βαρέθηκες κλπ
6. Αυτοί οι έρωτες ακόμα κι αν τους ξεπεράσεις σου μένουν απωθημένο,έχεις ανάγκη μια μέρα να πάρεις το αίμα σου πίσω, να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου λιγάκι επειδή κάποτε άφησες να σε ποδοπατήσουν...Λογικό ακούγεται.
7. Αυτοί οι έρωτες δεν είναι οι αληθινοί.Πιστεύω πως το συναίσθημα είναι μεν δυνατό αλλά αυτό που είναι ακόμη πιο δυνατό είναι ένας έρωτας που εξελίσσεται..ένας έρωτας που βγάζει κάπου,ο έρωτας που δίνει τη θέση του στην αγάπη.

Είμαι απ' τους ανθρώπους που δεν μου ήταν δύσκολο να "ερωτευτώ" ..για λίγο..

Αρκετές φορές στη ζωή μου ενθουσιάστηκα με ανθρώπους,τους ερωτεύτηκα με ένα τρόπο, και είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που μου άρεσε να ερωτεύομαι κάτι που δεν μου αξίζει, που ίσως με φτύνει, που δεν βγάζει πουθενά,που με τρέχει, που δεν βρίσκω ανταπόκριση.

Έλεγα ότι μου αρέσουν τα δύσκολα.

Και ίσως έτσι να ήταν. Ίσως και έτσι να είναι ακόμη.

Όμως! Εχθές μετά απ' την κουβέντα που έκανα συνειδητοποίησα πως σε όλους αυτούς τους έρωτες ήρθε η μέρα που πήρα το αίμα μου πίσω!

Μπορεί να άργησε αλλά ήρθε η μέρα που έδωσε αυτό που είχα πάρει......πόρτα.

Και ναι, είμαι χαρούμενη γι΄αυτό. Δεν άφησα απωθημένα. Κυνήγησα με κάθε τρόπο ο,τι απωθημένο είχα μέχρι να μου φύγει, μέχρι να μη θέλω άλλο, μέχρι να λιγωθώ και να ξελιγωθώ.

Και όταν πια βρήκα τον έρωτα τον δικό μου , τον αληθινό, αυτόν που εξελίχθηκε σε αγάπη κατάλαβα πως χωρίς εκείνους τους τάχα μου δυνατούς έρωτες δεν θα είχα φτάσει εδώ. Δεν θα είχα τη δυνατότητα να ξεχωρίσω πως ΑΥΤΟΣ είναι ο αληθινός έρωτας.

Λέει, λέει, λέει..

Ακούω διάφορα.

Να αρχίζω να φέρομαι καλύτερα στους ανθρώπους που αγαπώ και μ' αγαπούν λέει.

Να γίνω καλύτερος άνθρωπος, μπορώ κι άλλο λέει.

Να εκφράζω ελεύθερα αυτά που πιστεύω λέει,να μη στενοχωριέμαι με τους μαλάκες που συναναστρέφομαι, να μη τους παίρνω σοβαρά λέει.

Να αγνοώ τους κομπλεξικούς και αυτούς που προσπαθούν συνεχώς να μου μεταδώσουν αρνητική ενέργεια λέει.

Να κάνω οικονομία, να μη πετάω τα λεφτά μου από 'δω και από 'κεί λέει, έρχονται στενέματα λέει.

Να ξεβάφομαι καλά πριν κοιμηθώ, να προσέχω μη κάνω ρυτίδες λέει.

Να ελαττώσω το κάπνισμα, κάνει κακό σε όλα λέει, κι εγώ καπνίζω σαν φουγάρο.

Να σταματήσω να έχω φοβίες, άγχος και πάσης φύσεως αρνητικό συναίσθημα που με αποσυντονίζει , με αλλοιώνει και με χαλάει λέει.

Να συμμαζέψω λίγο το "ρημάδι" το δωμάτιο μου, που είναι σαν το Ζάρα Σάββατο μεσημέρι,παραμονή Πρωτοχρονιάς, λέει.

Να σταματήσω να τα αφήνω όλα για την τελευταία στιγμή, να αποκτήσω πειθαρχία λέει.

Να μην αργώ τις ταινίες στο video club, έλεος λέει.

Να σταματήσω να περνάω κρίσεις καχυποψίας, γίνομαι κουτοπόνηρη λέει.

Life planning vs arkoudaki

Είμαι το αρκουδάκι και είμαι καλά.

Και δεν θέλω εξυπνάδες.

Άλλο και τούτο πάλι σήμερα, να προσπαθούν μερικοί να σε πείσουν σώνει και ντε πως πρέπει να βάλω στόχο, να φτιάξω πορεία, να δώσω απάντηση για το πως θέλω να είμαι στα 40.

Και δεν σε ικανοποιεί η απάντηση "Θέλω να έχω μια όμορφη οικογένεια με άντρα και παιδιά που θα λατρεύω", όχι δεν σε ικανοποιεί εσύ θες κι άλλα, πρέπει λες να βάλω πρόγραμμα, να σχεδιάσω, να στρώσω έδαφος,να βάλω στόχους...

Άκου φίλε μου, πες με ανώριμη, πες με δειλή, πες μου ότι δεν έχω στον ήλιο μοίρα έτσι όπως πάω, όμως εγώ έτσι είμαι καλά.

Δεν γουστάρω τα προγράμματα.

Ναι εξυπνάκια, ίσως φοβάμαι κατά βάθος την αποτυχία..Βρε που σε βρήκαμε εσένα; Πως το κατάλαβες;Καλά εσύ έπρεπε να γίνεις ψυχολόγος με συγγράμματα όχι αστεία.

Για μένα φίλτατε, η ζωή καταντάει βαρετή αν ξέρω που θα πάω. Θες να φταίει η γενιά μου; Θες να φταίει ο τρόπος που μεγάλωσα; Θες η έλλειψη συγκέντρωσης στο σχολείο; Θες να φταίνε τα fridays που τρώω συνέχεια;

Δεν ξέρω τι φταίει..πάντως ένα θα σου πω..

Αν εσύ είσαι αυτός που τα ξέρεις τόσο καλά, και τα κατάφερε, αν εσύ τα είχες προγραμματίσει όλα και σου βγήκαν όπως τα φαντάστηκες στα 27 σου,αν εσύ είσαι το τρανό αυτό παράδειγμα και επαλήθευση της ζωής τότε σου 'χω νέα!

Δεν ψήνομαι καθόλου να γίνω σαν κι εσένα στα 40 μου. Χοντρός με μούσια και αποφθέγματα.

Εμένα η ζωή μου έμαθε μέχρι σήμερα πως όσο και να χτυπιέμαι από κάτω και να θέλω να φέρω τα πράγματα στα μέτρα μου, όλο και κάποια "έκπληξη" θα μου τα ανατρέψει όλα.

Και στη τελική αυτές οι εκπλήξεις όσο θλιβερές, τραγικές, ανυπόφορες ή ωραίες αν είναι μ' αρέσουν στο τέλος. Έχουν τη μαγεία τους. Αυτές θυμάσαι, αυτές περιγράφεις, αυτές σε διαμορφώνουν αυτό που είσαι.

Δεν μπορώ να γράψω σε ένα χαρτί και να το κολλήσω στο ψυγείο"27 Ιουλίου 2012 να παντρευτώ τον Μενέλαο που έχει λεφτά και θα φτιάξουμε το εξοχικό στη Κερατέα με άνεση".

Πλήττω.

Ξέρω που βαδίζω, και όπως λέει και το τραγούδι βαδίζω και παραμιλώ.

Θέλω να έχω την υγεία μου, εγώ και οι άνθρωποι που αγαπώ, και ο κόσμος όλος αν γίνεται.

Θέλω όπως σου ξανά είπα να κάνω μια όμορφη οικογένεια, σαν αυτή που έζησα εγώ και σαν αυτή που δεν έζησα εγώ. Και τα δύο.Μαζί.

Θέλω να έχω δουλειά, να μη πεινάω, να ζώ. Κι αν δεν καταφέρω να γίνω πλούσια, που προς το παρόν δεν με νοιάζει, (ή μάλλον με νοιάζει αλλά δεν έχω καμία όρεξη να βρω το τρόπο και ούτε να αφοσιωθώ σ' αυτό)δεν τρέχει τίποτα. Να ζω με αξιοπρέπεια, να έχω ένα ικανοποιητικό βοιωτικό επίπεδο ζωής.

Θέλω να έχω μια κοινωνική ζωή φυσιολογική, με τους λίγους ανθρώπους που δεν είναι οικογένεια αλλά εγώ τους νιώθω έτσι.

Θέλω να είμαι καλά μέσα μου, να νιώθω καλά με τον εαυτό μου και να μπορώ να κάνω καλά και τους άλλους. Αυτή είναι η ντόπα μου εμένα.

Σήμερα με τα μυαλά που κουβαλάω έτσι σκέφτομαι, σωστό λάθος δεν ξέρω. Θα μάθω. Θα δείξει..

Κακομαθημένα,κομπλεξικά πλουσιόπαιδα με εξουσία

Προτείνω κάτι πλουσιόπαιδα, φλώροι και κακομαθημένοι κομπλεξικοί που έχουν εξουσία να αυτοκτονήσουν ομαδικά χρησιμοποιώντας εξοπλισμό που θα τους έχει αγοράσει με δικά του λεφτά ο μπαμπάς τους.

Νομίζω πως έτσι ο κόσμος μας θα γίνει μια ιδέα καλύτερος.

Δεν τους αντέχω, δεν τους μπορώ και ξυπνάνε τα πιο άγρια ένστικτα μου.

Αφήνω στη πάντα και θετικές σκέψεις και καλή πρόθεση και καλή καρδιά γιατί τίποτα απ' αυτά δεν τους αξίζει.

Είναι τραγικό να δίνεται σε τέτοια άτομα εξουσία, είναι πραγματικά θανατηφόρο.

Πρέπει να συμβιβαστούν με την έντονη τριχοφυΐα τους, το μικρό τους πουλί και τα στραβά τους πόδια και να σταματήσουν να το παίζουν καμπόσηδες με το χρήμα τους.

Ξεφτίλες. Ε ξεφτίλες.

Αναρωτιέμαι, δίνετε και στο πουλί σας κατοστάευρα για να σηκωθεί; Κι αν δεν σηκώνεται τι κάνετε; Φωνάζετε το μπαμπά σας ή το σωματοφύλακα σας να το μαλώσει;

Στη τουαλέτα και στο χώμα όλοι ίδιοι είμαστε ρε.

Ελπίζω κι εύχομαι να υπάρχει η θεία δίκη.

Photoshooting

Θεέ μου προφύλαξε με από την πολυσχιδή προσωπικότητα που έχω.

Προστάτεψε με από τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις.

Δώσε μου φως να μη χαλάσω μια περιουσία αγοράζοντας φωτογραφική μηχανή.

Και να πεις ότι δεν το ήξερα..από τα μαθήματα φωτογραφίας σκεφτόμουν να τα παρατήσω όλα, να κρεμάσω μια φωτογραφική στο λαιμό και όποιον πάρει ο φακός. Ευτυχώς ο καθηγητής φρόντισε να με ξενερώσει αφού κάναμε ίσα με 7 φορές επανάληψη για τα διάφραγματα, τον φωτοφράκτη και τις ταχύτητες ..

Σήμερα όμως το μικρόβιο το ξανακόλλησα..δεν ήταν να με βάλεις σε στούντιο, να μου δώσεις φώτα και φακό και να με αφήσεις να δημιουργήσω..πάει τα μυαλά μου ξαναπήραν αέρα.

Η αλήθεια είναι ότι στη φωτογραφία μπορώ να γίνω πολύ καλή και το λέω χωρίς ίχνος έπαρσης.Το΄χω πως να γίνει;

Νομίζω πως προτιμώ περισσότερο να είμαι πίσω απ' το φακό παρά μπροστά. Δεν λέω, και στις 2 περιπτώσεις ικανοποιώ τη "ψυχούλα"μου (που λένε και οι καλλιτέχνες), όμως πίσω απ' το φακό γουστάρω με τρέλα.

Ποιος ξέρει;

Μπορεί μια μέρα να κατασταλάξω κάπου, να βρω που ανοίκω, να βρω τι μου ταιριάζει..

Ίσως να κατασταλάξω και μετά να βαρεθώ..κλασικά.

s(os)hopping

Θέλω 1.200 ευρώ κάθε μήνα να τα κάνω σκόνη.

Αγαπημένε μου Χριστόφορε,

Πρέπει να σου εξομολογηθώ πως τότε που εγώ ήμουν στο Λύκειο -ή λίγο μετά-και εσύ ήσουν στη κορυφή της τηλεθέασης ήμουν ενθουσιασμένη μαζί σου.Τολμώ να πω ότι μου άρεσες. Και για να το χοντρύνω μου άρεσαν και τα σίριαλ σου και εσύ..

Είχαμε τη στιγμή μας άλλωστε.

Ένα βράδυ στο Ρωμαίο, θυμάσαι;

Εγώ μόλις είχα βγει σχεδόν λιώμα σε κατάσταση ύπνου ανάγκης, κι εσύ έβγαινες απ΄το αμάξι σου.

Με κοίταζες θυμάσαι; Τσακώθηκα και με το αγόρι μου τότε γιατί εκείνος ισχυριζόταν ότι κοίταζες αυτόν.Εγώ όμως ξέρω, για μένα χτυπούσε η καμπάνα.

Μπορεί πλέον να μην είσαι του γούστου μου, αλλά προς τιμήν των στιγμών που ζήσαμε μαζί εγώ, εσύ και η Χριστίνα, (και ο Σερβετάλης , τα έφτιαξα με ένα τύπο που μου τον θύμιζε αργότερα) θέλω να σου πω δυο λόγια. Νιώθω πως είναι χρέος μου.

Φτάνει πια με τους καρκινοπαθής, τους άστεγους, τις διγαμίες, τις απιστίες, το aids,τις αιμομιξίες,δε λέω τώρα με το τραβελάκι έκανες μια υπέρβαση..

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πας ένα βήμα παραπέρα.

Φυλακή ας πούμε.

Είναι δυνατόν κανένας ήρωας να μην έχει πάει φυλακή;Κι αν τελικά σε τρομάζει το θέμα του φόνου, του εγκλήματος και της βίας βάλτον φυλακή για φοροδιαφυγή.

Και μετά ξέρεις εσύ..το αφήνω πάνω σου. Όλο και κάποιο τουνελάκι θα βρει ο ήρωας να σκάψει, όλο και κάποιο τατουάζ θα έχει στο κορμί του με τα σχέδια, άσε που άμα θες να γίνει τρελή κατάσταση και να σπάσεις τα μηχανάκια μπορείς να βάλεις τον ήρωα να δραπετεύει με αεροπλάνο μαζί με όλους τους συγκρατούμενους του και τελικά να πέφτουν σε ένα ελληνικό νησί, στο Δασκαλειό ας πούμε..μετά ξέρεις εσύ.

Αρκετά είπα και θα τα πάρει κανένα αυτί και θα μας αντιγράψουν.

Άντε στρώσου.

Υγ: Μπορεί να σε κράζουμε τάχα μου αλλά σε βλέπουμε. Οι μουσικές επιλογές σου όπως πάντα υπέροχες. Αλήθεια τώρα, η σκηνή που γιος και μάνα έχουν καβαλήσει στη σκεπή της μεζονέτας τους για να κοιτάξουν τα άστρα αγκαλίτσα πώς σου ήρθε;

Πάντα με αγάπη,

Το κορίτσι απ' το Ρωμαίο.

Σ.Α.

Τσακωθήκαμε,

και για πρώτη φορά είπα να κρατήσω κι εγώ εγωισμό,

είχαμε 6 μέρες να μιλήσουμε,

στη τελική σκέφτηκα..

Ήθελα απελπισμένα να σε πάρω, ήξερα πως το ίδιο ήθελες κι εσύ(να σε πάρω εγώ παλιοεγωιστάκι) και τελικά συναντηθήκαμε τυχαία Σάββατο πρωί στο κέντρο της Αθήνας...

....Σκέφτηκα.

Σ.Α.

Things to do today

Δευτέρα σήμερα,καλή εβδομάδα λοιπόν.

Σαν αισιόδοξος άνθρωπος που είμαι να πω ότι σε 5 μερούλες είναι πάλι σαββατοκύριακο, σε ένα μήνα σχεδόν Πάσχα και σε λίγα χρόνια η σύνταξη.

Επιτέλους βλέπω τα πρώτα σημάδια της Άνοιξης. Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει- που λέει και η γιαγιά μου.

Συνεχίζω να γράφω σ' αυτό το Blog και έχω την ψευδαίσθηση ότι καλύπτω έτσι την ανάγκη μου για μια "μυρουδιά"-που λένε και οι κουλτουριάρηδες- δημιουργικότητας.

Πιστεύω πως έπρεπε να εργάζομαι στο χώρο της μόδας ή της επικοινωνίας ή έστω του hondo center, παρ' όλα αυτά για κάποιο ηλίθιο λόγο η ζωή με προτιμάει σε ένα γραφείο να ασχολούμαι με excel και λογαριασμούς.

Μια φίλη μου από το Βερολίνο ανέβασε φωτογραφίες στο facebook από new zealand..ζήλεψα μια ιδέα.

Ξαναδιαβάζω αυτά που γράφω και συνειδητοποιώ πως δεν έχω ίχνος ειρμού στη σκέψη μου..σήμερα!

Δε βαριέσαι;..και τι μ' αυτό;

Εδώ δεν έχω ειρμό στη ζωή μου, στο Blog θα έχω.

Άσχετο, (όπως όλα άλλωστε) αλλά το μπέζ μου πάει πολύ τελικά. Κάποτε πίστευα πως με χλομιάζει και πως δείχνω άτονη, τελικά όμως μου πάει πολύ.

Τυχαίνει στη ζωή πράγματα-καταστάσεις και άνθρωποι που νομίζεις πως δεν σου πάνε, πως δεν σου ταιριάζουν να σου πηγαίνουν πολύ τελικά..

Κακομοίρα

Δεν μπορώ τις γκόμενες που κατσουφιάζουν και στραβωμουτσουνιάζουν επειδή το μαγαζί στο κολωνάκι έχει πάααααρα πολύ κόσμο και γίνεται πανικόοοοος..

Παρ' όλα αυτά μανταμίτσα προσπαθείς να μπεις, να στριμωχτείς για να δει η μούρη σου κανένα γκομενάκι.Τάχα μου δεν σ' αρέσει, δεν γουστάρεις που είναι όλοι εκεί, εμ βέβαια εσύ έχεις μάθει το κολωνάκι άδειο, εσύ στο κολωνάκι μεγάλωσες και τότε ήταν αλάνα και έπινες το ποτάκι σου άνετη, τώρα μαζεύτηκαν όλοι εκεί και σε χαλάει.

Κακομοίρα.

Ντύθηκες, στολίστηκες, τα έβαλες ΟΛΑ όσα έχεις απ το accessories, κότσαρες και τη Louis Vuitton σου, το Lipgloss απ'τα mac που γυαλίζει και κάνει τα χείλη σου ζουμερά και τράβηξες για Κολωνάκι μεριά, εκεί που σε ξέρουνε όλοι, στο φυσικό σου περιβάλλον, πήρες και το υφάκι το ξινομύτικο, έσειρες και άλλες 2 του σιναφιού σου και βρεθήκατε στο πολυπόθητο μαγαζάκι.

Κακομοίρα.

Φτάνεις, ξινίζεις, γκρινιάζεις, συμφωνούν και οι άλλες ότι γίνεται πανικός, μπαίνεις στριμώχνεσαι, βρίσκεις το γκομενάκι που σ' αρέσει και τον κοιτάς με το γνωστό ύφος.

Ποιος σου είπε κοπέλα μου ότι οι άντρες καυλώνουν αν τους κοιτάς υπεροπτικά;

Βγάζεις και τη φωτογραφική κάποια στιγμή, facebook είναι αυτό να μην ενημερώσεις τους 670 φίλους σου ότι συχνάζεις Κολωνάκι και περνάς καλά και είσαι και πολύ γαμώ λέμε;

Τραβάς φωτογαφίες εσύ και τα κορίτσια, πολύ κοντινές γιατί ανακάλυψες ότι το φλάς από κοντά καίει το σπυρί που έβγαλες στο πιγούνι, σουφρώνεις και τα χείλη γιατί σε κάνει και πολύ σέξι και έτσι θα θέλουν όλοι να σε πηδήξουν.

Κακομοίρα.

Παίρνεις και 2-3 πόζες περίεργες (όσο μπορείς γατί είστε όλοι στοιβαγμένοι) απ' αυτές που είδες στο next top model και γυρνάς σπίτι μόνη σου και αγάμητη.

Την επόμενη μέρα φυσικά σχολιάζεις, ότι πάει χάλασε το Κολωνάκι και ο γκόμενος που κόζαρες προφανώς ήταν αδερφή γι' αυτό δεν σου μίλησε.

Την άλλη εβδομάδα όταν σε ρωτήσουν στο γραφείο τι θα κάνεις ΣΚ θα απαντήσεις "κλασσικά Κολωνάκι μωρέ, χαλαρά".

Κακομοίρα.

Η κοντή με το λίπος

Σήμερα πήγαμε σε ένα άλλο οίκο νυφικών, πιο χλυδάτο, χειροποίητα χαλιά, ξύλο παντού, νυφικά και κακό, η σχεδιάστρια έδειχνε κομψή κυρία, απ'τις παλιές τις σχεδιάστριες που δείχνουν να ξέρουν καλά τη δουλειά τους, από εκείνες που μιλάνε με την καρφίτσα στην άκρη του χειλιού τους.Αυτό βέβαια δεν λέει πολλά, κι ο κυρ Μήτσος απ' το καφενείο έχει εξασκηθεί να μιλάει με την οδοντογλυφίδα στα χείλη..

Τέλος πάντων η σχεδιάστρια μας εξυπηρέτησε και με το παραπάνω αφού μας εξήγησε ότι ό,τι ζητάμε είναι εκτός μόδας και είναι κρίμα να φορέσουμε νυφικό που φοριόταν 5 χρόνια πρίν, αυτή δεν είχε βέβαια πρόβλημα, απλά για να μην είμαστε μπανάλ το έλεγε, όχι γιατί δεν είχε τίποτα απ' αυτά που ζητούσαμε.

Αφού λοιπόν γκρέμισε κάθε εικόνα απ' αυτά που είχαμε ονειρευτεί κι αφού ξερίζωσε τις εικόνες που είχαμε από κοριτσάκια για τα νυφικά φόρτωσε την κολλητή μου με δαντέλες, με ταφτάδες, με τούλια, μετάξια και οργάντζα και μας την έφερε να τη θαυμάσουμε.

Εγώ φυσικά είπα πάλι τη γνώμη μου.Την ευχαρίστησα που μας έφερε ένα νυφικό που δεν είναι παλιομοδήτικο αλλά έχει επάνω ένα χαρακτηριστικό από κάθε τάση της μόδας για τις τελευταίες 2 δεκαετίες τουλάχιστον.

Αυτό που έφταιγε ήταν ότι η φίλη μου είχε μερικά κιλά παρά πάνω, κατά τη γνώμη της, γι΄αυτό δεν "έδειχνε" το νυφικό. Μετά το άγριο βλέμμα της φίλης μου διόρθωσε:"Και ποιος δεν έχει άλλωστε λίπος επάνω του;"

Και ποιος δεν έχει;;;

"Ακόμα και το κοριτσάκι που φαίνεται αδύνατο έχει λίπος επάνω του."(εγώ πάλι το κοριτσάκι)

Σύμφωνα με τις 2 πρόβες νυφικού είμαι κοντή, αδύνατη με λίπος.

Η αυτοπεποίθηση μου κρατάει γερά πάντως. Δεν λέει να πέσει. Ηθικό ακμαιότατο.

Αυτή την εβδομάδα έχουμε 3 πρόβες νυφικών.

..θα φάω πολύ ξεφτίλισμα το νιώθω..

Οι μικρές μου πολυτέλειες

Στην εποχή μας όσο και να δουλεύεις για να πιάσεις τη καλή πρέπει να σου κάτσει μια κληρονομιά, να κερδίσεις το λόττο ή να κάνεις καμιά καλή αρπαχτή. Αυτά τα "Δούλεψα απ' το μηδέν και τα κατάφερα" ή τα "Δεν είχα στον ήλιο μοίρα αλλά με σκληρή δουλειά αγόρασα ένα σπίτάκι, έφτιαξα και ένα εξοχικό και Δόξα Τω Θεό" ξέχασε τα.
Δουλεύουμε για να επιβιώσουμε. Άν δεν έχεις ένα σπρώξιμο (οικονομικό) απ' την οικογένεια, μια στρωμένη δουλειά και αν απλά είσαι υπάλληλος με 800-1.000 ευρώ δεν έχεις κάνεις προκοπή.
Γι' αυτό κι εγώ, μιας και κατάλαβα πως πλούσια δεν θα γίνω, προσπαθώ να μου χαρίσω μικρές πολυτέλειες μέσα στην καθημερινότητα μου.
ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ Νο 1. Κάθε πρωί στη δουλειά αγοράζω ένα καφεδάκι freddo 2,20.(2,20x20μέρες του μήνα=44 ευρώ/μήνα)
ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ Νο 2. Μια φορά τη βδομάδα πάω κομμωτήριο και χτενίζω τα μαλλιά μου. (Με τη συμβολική συμμετοχή του Ηλία-κομμωτή που μου κάνει μια έκπτωση 15%)17x4=68 ευρώ/μήνα.
ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ Νο 3. Αγοράζω κάθε μέρα ένα πακέτο τσιγάρα. 3,20x30=96 ευρώ/ μήνα.

Δεν θα τα βάλω με τη χώρα, με τη κυβέρνηση, με το μπουρδέλο-κράτος κλπ. Τα ξέρουμε, τα ζούμε, τα λέμε στους ψυχαναλυτές μας.Προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα αισιόδοξα και να είμαι ευχαριστημένη με το freddo μου κάθε πρωί. Πίνω το freddo, κάνω ένα τσιγάρο,χαϊδεύω τα καλοχτενισμένα μου μαλλιά και είμαι ευχαριστημένη.

Στις πολύ δύσκολες φάσεις, στις κρισάρες δηλαδή, αγοράζω κάτι από το zara με 30 ευρώ.

Κατά τα άλλα στην Ελλαδίτσα μας έχουμε τον ήλιο, τη Θάλασσα και το πολιτισμό μας.

Είμαι πολύ ευτυχισμένη που βλέπω τον ήλιο απ' το παράθυρο του γραφείου, που απολαμβάνω τη θάλασσα 7 μέρες το χρόνο και που στο σχολείο μάθαινα αρχαία ελληνικά.

Πρόβα νυφικού

Σήμερα με πήρε τηλέφωνο η κολλητή μου, πρόβα νυφικού λέει..

Πάγωσα για μια στιγμή, τη θυμήθηκα να κάνει φούσκες με BigBabol στα μούτρα των καθηγητών,να κάνουμε τζίνα στη πρώτη λυκείου και τώρα παντρεύεται.

Έτσι είναι αυτά, η δυναμική κάποτε, καπάτσα που δεν χαμπαριάζει, φίλη μου έγινε μια καλή νοικοκυρά, με το σπιτάκι της, τον αντρούλη της και τα κουζινικά της. Και φυσικά δεν έχω θέμα έγω με το γάμο, κάθε άλλο, απλά η συγκεκριμένη μου φίλη έγινε αυτό ακριβώς που δεν περίμενες ποτέ.

Πρόβα νυφικού λοιπόν. Κολωνάκι, έτοιμες να συγκινηθούμε, γιατί έχουμε δει πολλές ταινίες που οι φίλες κλαίνε όταν η κολλητή τους βάζει το νυφικό, ανεβήκαμε στον μεγάλο οίκο μόδας που λεγόταν Τασούλα, Σοφούλα, Πηγούλα ή κάτι τέτοιο.

Η πωλήτρια μας χάλασε κάθε σκηνικό που είχαμε φανταστεί, νυφικά άθλια, από ταφτά λέει, υπέροχο, λέει, να λαμπιρίζεις λέει, κορδέλες να πέφτουν από παντού λέει, 2.000 ευρώ το ενοίκιο λέει.

Εμένα μάλιστα δεν με συμπάθησε καθόλου καθώς πεταγόμουν συνεχώς στη προσπάθεια μου να σώσω τη φίλη μου που τη καταπίεζε κυριολεκτικά και μεταφορικά.

"Η κοπέλα που είναι κοντή δεν θα μπορούσε δυστυχώς να βάλει τέτοιο νυφικό, πολύ ωραίο σώμα δε λέω, όμορφη δε λέω αλλά κοντή."

Εγώ ήμουν η κοντή(1.67).

Τάχα μου με έβαλε εμένα στη θέση μου. Έτσι, μου την είπε για να το βουλώσω.

Δεν ήξερε η κουτή ότι μπορεί να χαμογέλασα ευγενικά και να μην είπα τίποτα αλλά θα την έκραζα στο Βlog μου!

Ο περιπτεράς

Ελπίζω να αναγνωρίζεται η φυσική μου ομορφιά όταν κατεβαίνω στο περίπτερο να πάρω τσιγάρα με τις παντόφλες μου, τη σκισμένη μου φόρμα, και τη ξεβαμμένη μου μπλούζα με τον jordi η το fido-dido(απομεινάρια των παιδικών μου χρόνων).

Ο μόνος που με κάνει να αισθάνομαι άβολα είναι όπως πάντα ο μουρτζούφλης περιπτεράς μου. Μια ζωή τα ίδια μούτρα, κατεβασμένα, δυσαναχετισμένα,σκατομούτσουνα και κακομοίρικα.

Τι κατεβαίνω κουκλάρα, βαμμένη και σένια, τι κατεβαίνω κυριλέ μανταμίτσα πρώτη, τι κατεβαίνω σπορτίβ, παιχνιδιάρα, με τα αθλητικά μου, τι κατεβαίνω με τις σκισμένες μου φόρμες, εκείνος παραμένει ο ίδιος μίζερος και αδιάφορος περιπτεράς.

25 χρόνια και πάνω με ξέρει,μια καλημέρα δεν μου έχει πει ποτέ. Εγώ επιμένω, όχι από ευγένεια πλέον, απλά επιμένω για να του τη σπάω, γιατί έχω καταλάβει ότι σπάζεται φίλε που του λέω καλημέρα.

Όταν ήμουν μικρή νόμιζα ότι είναι μουγκός. Στενοχώρια και κακό εγώ, κρίμα-σκεφτόμουν- κοτζάμ περίπτερο έχει και δεν μπορεί να μιλήσει ο καημενούλης ο περιπτεράκος.Μέχρι που μια μέρα εκεί που είχα σκαρφαλώσει στο ψυγείο με τα παγωτά και βρισκόμουν σε απόσταση αναπνοής απ' το πύραυλό μου, ακούω μια φωνή "Μηκρατάςτοψυγείοανοιχτό", μια λέξη όλη η πρόταση και μέσα απ΄τα δόντια του, το κεφάλι δεν το σήκωσε φυσικά.

κατεβασμένο και τότε.

Έκλεισα το ψυγείο, ξέχασα τον πύραυλο, πέρασα απέναντι το δρόμο χωρίς να κοιτάξω αριστερά-δεξιά και ανέβηκα αμέσως για να πω στη γιαγιά μου τα ευχάριστα, να μοιραστώ την χαρά μου που ο περιπτερούλης δεν είναι τελικά μουγκός. Εκείνη με περίμενε στη πόρτα, με κατσάδιασε που "-πέρασα το δρόμο 6 χρονών παιδί -χωρίς να κοιτάξω -και- στην Αθήνα οδηγάνε όλοι σαν μανιακοί- και -δεν μου επιτρέπεται αυτό γιατί τα έχουμε πει χιλιάδες φορές- και -αυτή ήταν η τελευταία φορά που πήγα μόνη μου για παγωτό -και -με είδε απ' το μπαλκόνι,- τι νόμιζα ότι έτσι θα με άφηνε-, ξέρει εκείνη -τι θέλω δηλαδή να μας βρει κανένα κακό;-", και έτσι κατέβασα κι εγώ το κεφάλι και πήγα στο δωμάτιο μου χωρίς να μοιραστώ τη χαρά μου με κανένα..

Από τότε μου μίλησε 2-3 φορές ακόμα, τότε που σχεδόν χαμογελαστός μου είπε ότι καταργήθηκε η Μανίνα και εμένα καταστράφηκε η ζωή μου και τότε που μου είπε ότι τα τσιγάρα πήγαν 500 δραχμές.

Ευχαριστώ τον περιπτερά τον κακομοίρη, παπάρα, σκατόμυαλο, φραγκοφονιά,σκατάνθρωπο, ρουφιάνο (φράσεις που χρησιμοποιεί η γειτονιά για να τον περιγράψει) περιπτερά γιατί χάρη σ' αυτόν έμαθα πως όταν συναντάω τέτοιους ανθρώπους πρέπει να συνεχίζω να χαμογελάω και να λέω "καλημέρα"και "ευχαριστώ" γιατί μόνο έτσι τους τη σπάω πραγματικά.

Φαντάζεσαι στη τελική να ήταν κανένας κούκλος, ευγενικός και μελιστάλαχτος και να ντρεπόμουν να κατέβω με τη τρύπια φόρμα; Να έπρεπε να κάνω ολόκληρο beauté για να πάω στο περίπτερο;