Οι "δυνατοί έρωτες"

Εχθές είχα μια συζήτηση για τους (τάχα μου)"δυνατούς έρωτες", τους έρωτες που σου μένουν, αυτούς που σε έχουν ταλαιπωρήσει, που δεν κρατάνε πολύ,που δεν σου αξίζουν, που κρατάνε μέχρι να σε "εξοντώσουν" ίσως, και φεύγουν -ή φεύγεις εσύ- λίγο πριν στ' αλήθεια σε εξοντώσουν.

Ο έρωτας, μου είπε κάποτε κάποιος σπουδαίος άνθρωπος, είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορείς να το νιώσεις πολλές φορές στη ζωή σου, δεν το αντέχει ο οργανισμός σου. Γίνεται σχεδόν καταστροφικό συναίσθημα, δεν έχει σχέση με την αγάπη, είναι δυνατό αίσθημα που σε κάνει να χάνεις τον εαυτό σου..

Όλοι όσοι κάναμε τη κουβέντα είχαμε ζήσει κάτι τέτοιο, έχει τη χάρη του να έχεις ξεπεράσει ένα τέτοιο έρωτα και να το συζητάς μετά από χρόνια..

Έβγαλα μερικά συμπεράσματα γι ' αυτούς τους έρωτες:

1. Ερωτεύεσαι αυτό που φαντάζεσαι ότι είναι ο άλλος, κι αυτό απέχει πολύ απ' τη πραγματικότητα.
2. Ερωτεύεσαι αυτό που είναι ο άλλος το οποίο είναι κάτι που δεν μπορείς να διαχειριστείς, δεν το θέλεις πραγματικά, δεν έχει ουσία για σένα αλλά στη συγκεκριμένη φάση της ζωής σου θέλεις κάτι που να σε ταλαιπωρεί και να σε σέρνει...σχεδόν διατροφικό αλλά ανθρώπινο.
3. Απ' αυτούς τους έρωτες ξενερώνεις ξαφνικά, μια και καλή, σου γυρνάει η βίδα και λες τέλος.
4. Σπάνια αυτοί οι έρωτες βγάζουν κάπου ωραία, σπάνια γίνονται σχέσεις, αγάπη, και όλα εκείνα που ελπίζεις κι ονειρεύεσαι.
5. Συνήθως τους συναντάς μετά από μεγάλες σχέσεις, μετά από όμορφες σχέσεις, μετά από σχέσεις που πληγώθηκες, που βαρέθηκες κλπ
6. Αυτοί οι έρωτες ακόμα κι αν τους ξεπεράσεις σου μένουν απωθημένο,έχεις ανάγκη μια μέρα να πάρεις το αίμα σου πίσω, να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου λιγάκι επειδή κάποτε άφησες να σε ποδοπατήσουν...Λογικό ακούγεται.
7. Αυτοί οι έρωτες δεν είναι οι αληθινοί.Πιστεύω πως το συναίσθημα είναι μεν δυνατό αλλά αυτό που είναι ακόμη πιο δυνατό είναι ένας έρωτας που εξελίσσεται..ένας έρωτας που βγάζει κάπου,ο έρωτας που δίνει τη θέση του στην αγάπη.

Είμαι απ' τους ανθρώπους που δεν μου ήταν δύσκολο να "ερωτευτώ" ..για λίγο..

Αρκετές φορές στη ζωή μου ενθουσιάστηκα με ανθρώπους,τους ερωτεύτηκα με ένα τρόπο, και είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που μου άρεσε να ερωτεύομαι κάτι που δεν μου αξίζει, που ίσως με φτύνει, που δεν βγάζει πουθενά,που με τρέχει, που δεν βρίσκω ανταπόκριση.

Έλεγα ότι μου αρέσουν τα δύσκολα.

Και ίσως έτσι να ήταν. Ίσως και έτσι να είναι ακόμη.

Όμως! Εχθές μετά απ' την κουβέντα που έκανα συνειδητοποίησα πως σε όλους αυτούς τους έρωτες ήρθε η μέρα που πήρα το αίμα μου πίσω!

Μπορεί να άργησε αλλά ήρθε η μέρα που έδωσε αυτό που είχα πάρει......πόρτα.

Και ναι, είμαι χαρούμενη γι΄αυτό. Δεν άφησα απωθημένα. Κυνήγησα με κάθε τρόπο ο,τι απωθημένο είχα μέχρι να μου φύγει, μέχρι να μη θέλω άλλο, μέχρι να λιγωθώ και να ξελιγωθώ.

Και όταν πια βρήκα τον έρωτα τον δικό μου , τον αληθινό, αυτόν που εξελίχθηκε σε αγάπη κατάλαβα πως χωρίς εκείνους τους τάχα μου δυνατούς έρωτες δεν θα είχα φτάσει εδώ. Δεν θα είχα τη δυνατότητα να ξεχωρίσω πως ΑΥΤΟΣ είναι ο αληθινός έρωτας.