Ο περιπτεράς

Ελπίζω να αναγνωρίζεται η φυσική μου ομορφιά όταν κατεβαίνω στο περίπτερο να πάρω τσιγάρα με τις παντόφλες μου, τη σκισμένη μου φόρμα, και τη ξεβαμμένη μου μπλούζα με τον jordi η το fido-dido(απομεινάρια των παιδικών μου χρόνων).

Ο μόνος που με κάνει να αισθάνομαι άβολα είναι όπως πάντα ο μουρτζούφλης περιπτεράς μου. Μια ζωή τα ίδια μούτρα, κατεβασμένα, δυσαναχετισμένα,σκατομούτσουνα και κακομοίρικα.

Τι κατεβαίνω κουκλάρα, βαμμένη και σένια, τι κατεβαίνω κυριλέ μανταμίτσα πρώτη, τι κατεβαίνω σπορτίβ, παιχνιδιάρα, με τα αθλητικά μου, τι κατεβαίνω με τις σκισμένες μου φόρμες, εκείνος παραμένει ο ίδιος μίζερος και αδιάφορος περιπτεράς.

25 χρόνια και πάνω με ξέρει,μια καλημέρα δεν μου έχει πει ποτέ. Εγώ επιμένω, όχι από ευγένεια πλέον, απλά επιμένω για να του τη σπάω, γιατί έχω καταλάβει ότι σπάζεται φίλε που του λέω καλημέρα.

Όταν ήμουν μικρή νόμιζα ότι είναι μουγκός. Στενοχώρια και κακό εγώ, κρίμα-σκεφτόμουν- κοτζάμ περίπτερο έχει και δεν μπορεί να μιλήσει ο καημενούλης ο περιπτεράκος.Μέχρι που μια μέρα εκεί που είχα σκαρφαλώσει στο ψυγείο με τα παγωτά και βρισκόμουν σε απόσταση αναπνοής απ' το πύραυλό μου, ακούω μια φωνή "Μηκρατάςτοψυγείοανοιχτό", μια λέξη όλη η πρόταση και μέσα απ΄τα δόντια του, το κεφάλι δεν το σήκωσε φυσικά.

κατεβασμένο και τότε.

Έκλεισα το ψυγείο, ξέχασα τον πύραυλο, πέρασα απέναντι το δρόμο χωρίς να κοιτάξω αριστερά-δεξιά και ανέβηκα αμέσως για να πω στη γιαγιά μου τα ευχάριστα, να μοιραστώ την χαρά μου που ο περιπτερούλης δεν είναι τελικά μουγκός. Εκείνη με περίμενε στη πόρτα, με κατσάδιασε που "-πέρασα το δρόμο 6 χρονών παιδί -χωρίς να κοιτάξω -και- στην Αθήνα οδηγάνε όλοι σαν μανιακοί- και -δεν μου επιτρέπεται αυτό γιατί τα έχουμε πει χιλιάδες φορές- και -αυτή ήταν η τελευταία φορά που πήγα μόνη μου για παγωτό -και -με είδε απ' το μπαλκόνι,- τι νόμιζα ότι έτσι θα με άφηνε-, ξέρει εκείνη -τι θέλω δηλαδή να μας βρει κανένα κακό;-", και έτσι κατέβασα κι εγώ το κεφάλι και πήγα στο δωμάτιο μου χωρίς να μοιραστώ τη χαρά μου με κανένα..

Από τότε μου μίλησε 2-3 φορές ακόμα, τότε που σχεδόν χαμογελαστός μου είπε ότι καταργήθηκε η Μανίνα και εμένα καταστράφηκε η ζωή μου και τότε που μου είπε ότι τα τσιγάρα πήγαν 500 δραχμές.

Ευχαριστώ τον περιπτερά τον κακομοίρη, παπάρα, σκατόμυαλο, φραγκοφονιά,σκατάνθρωπο, ρουφιάνο (φράσεις που χρησιμοποιεί η γειτονιά για να τον περιγράψει) περιπτερά γιατί χάρη σ' αυτόν έμαθα πως όταν συναντάω τέτοιους ανθρώπους πρέπει να συνεχίζω να χαμογελάω και να λέω "καλημέρα"και "ευχαριστώ" γιατί μόνο έτσι τους τη σπάω πραγματικά.

Φαντάζεσαι στη τελική να ήταν κανένας κούκλος, ευγενικός και μελιστάλαχτος και να ντρεπόμουν να κατέβω με τη τρύπια φόρμα; Να έπρεπε να κάνω ολόκληρο beauté για να πάω στο περίπτερο;